Bakit Wala Ang Kwenta ang Club World Cup

Ang Kuwento ng Dominasyon

Nakita ko na marami: kapag inihalal ang champion, hindi lang galing sa galing—kundi patunay din ng katwiran. Ang World Cup? Tungkol sa bansa. Champions League? Pagkamamamayan ng Europa. Pero ang Club World Cup? Higit pa sa paligsahan—parang pormal na party kung saan lang 7 mula sa 20 pinakamahusay ang nakapasok.

Hindi ito katarungan. Ito’y pagpapalampas ng kasunduan.

Ang pangunahing problema? Walang makabuluhang paraan ng pagsasama-sama. Hindi tulad ng FIFA na gumagamit ng kontinental na ranggo o mga paligsahan, naglalabas ang Club World Cup nang libre-libre lamang: kailangan mo lang manalo sa pinakamataas na ligaya para makapasok.

Kaya si Liverpool ay hindi nakapasok dahil nawala sila sa final noong nakaraan—not because they weren’t good enough.

Pero ano nga ba ang ironiya? Kung talagang gusto natin hanapin ang pinakamahusay na club —bakit hindi ibigay lahat ng elite team ang chance?

Ang Europa Ay May Pwersa—Ngunit Hindi Dahil Sa Kahusayan Lang

Siguro tama: Europe dominanteng football—hindi lang dahil maayong coaching o infrastraktura—kundi dahil may pera dito parang gravity.

Bawat taon, mga scout mula Manchester United hanggang Real Madrid ay naglalakad nang buong mundo — Africa, South America, at kahit Asia—tohanin ang talento bago pa man mapansin nila.

Isang manlalaro sa Jakarta o Buenos Aires na mas maganda kaysa 90% ng Premier League bench player? Maaaring makarating siya sa Spain bago siya mag-19.

Ang pera ay walang layunin — interes lang ito.

Kaya nga: Europe may pinaka-mahusay na mga manlalaro. At natural naman—sa pamamagitan ng market forces—mas malakas din dito ang mga club.

Pero ano kung ibig sabihin nito ay dapat sila tinawag bilang “pinakamahusay” kapag wala sila laban kay iba mula iba’t ibang kontinente? Hindi siguro… maliban kung okay ka lang magtukoy ng ‘global’ bilang ‘saan dumadaloy pera’. At ako hindi.