Ang Takip ng Kapayapaan

Ang Laro na Hindi Nag-Skor

Noong Hunyo 23, 2025, tinapos ang Blackout vs. Damaratola Sports Club nang 0–1. Hindi panalo sa ingay—kundi sa kapayapaan. Walang manlalaban, walang sigaw, kundi ang bigat ng isang sandali na hinihinga.

Noong Agosto 9, 2025—Blackout vs. Mapotra Railway—tapos nang 0–0. Oras: 14:39:27. Walang pagdiriwala. Walang awit.

Nakatingin ko sa bintana ng aking apartment sa Chicago habang tumatakbo ang orasan pagkatungkol ng hatinggabi.

Ang Pilosopiya ng Kapayapaan

Hindi sila nag-skor dahil tinutulig nila ito.

Sa isang panahon kung децибел ng agresyon ay sukat sa bawat posession, kilos na paraisa ang Blackout—maunlad, mapagpapansin, tahimik.

Hindi makulit ang kanilang depensa—itong pagsisigla.

Bawat tackle ay may layunin—isang hininga sa pagitan ng mga puso.

Ito ay hindi masampong bola. Ito ay anti-komersyalismo. Ito ay jazz na inilalar sa half-speed—bawat pas ay tala sa key ng A-flat minor, bawat tackle ay improvisasyon sa susi ng pag-iingat.

Ang Tahimik na Rebolusyon

Hindi sila sumisigaw para sa mga gol—sila’y sumisigaw para sa kapayapaan. Hindi sila nagsasalita para sa panalo—sila’y nagsasalita para sa presentasyon. Hindi mo makikita sila sa highlights reels.—makikita mo sila noong alas-3, sa bangketa ng parke, paghahanap hindi para sa kalupaan—kundi para sa kahulugan dalawa’t hanggang dulo’t noise at kapayapaan.

Tinuruan kami na tagumpay ay nakasalaysay points—not goals; sa mga puntos na galing mula sa pagtitiyaga, sa oras, sa pagtutol kay spektakulo; sa pagsiling sayo’t noise; sa pagpapahalaga ng kakulangan bilang sarili nitong kabutiran.