Hindi ako naniniwala sa pangamba ng mga bituin. Naniniwala ako sa mga numero na hindi itinago—ang isang xG na bumaba sa minuto 78 ay nagpakita ng totoo, hindi kaligiran.

Lumalaki ako sa mga kurt ng Brooklyn, kung saan ang stats ay totoo ngunit ang pangarap ay mas matapang. Naging aktibo ako nang walang pera, at ngayon, ang bawat shot ay isang kuwento—hindi lang basketball, kundi pag-asa na may puso.

Nakita ko ang pagtatapos ni Pascal Siakam sa Finals—hindi sa galaw, kundi sa kalinisan. 19.8 puntos, 8.3 rebound, at 4 asist sa bawat laro. Ang mga numero ay hindi sumisigaw—kundi nag-uudyok.

Hindi ito tungkol sa luck o magic—kundi sa tahas na pagtitiis, ritmo, at tapat na pagnanais ng mga manlalaro. Ang bawat palapit ay may kahulugan, ang bawat hininga ay may mensahe.

Hindi ito tungkol sa mga highlight o kalokohan—kundi sa maliliit na detalye kung saan nagtatagpo ang talino. Ang bawat goal at score ay may sariling pattern, at ang mga underdog ay nananalo hindi dahil sa luck, kundi dahil sa data na hindi nakikita.