Isang Tahimik na Three-Pointer

Ang Kortina sa Gabi

Nakapila ako sa chain-link fence pagkatapos ng 9 p.m., nang mawalan ang siyudad at ang mga ilaw ay sumisigaw tulad ng jazz chords. Walang coach na sumisigaw. Walang highlight. Kung ano man—siya, naglalaro ng threes sa tahimik. Hindi ito tungkol sa stats; kundi sa ritmo. Ang paraan kung paano nababaluk ang wrist mid-air, tulad ng tula ng ina na naglalagay sa concrete.

Ang Tahimik na Rebolusyon

Tinawag nila itong ‘data dog’—parang maaari pang sukatin ang kaluluwa. Pero hindi niya pinapansin ang rebounds o rankings. Pinapansin niya ang nangyayari pagitan ng hininga: yun pong segundo pagkatapos ipaglabas ang bola—maliit, malambot, santo.

Kung Saan Nakatira ang Ritmo

Ang ama ko ay isang Puerto Rican engineer na nagsabing mas mahalaga ang istruktura kaysa bilis. Ang ina ko? Isang makata na sinabi: hindi walang laman ang tahimik—ito ay espasyo na tinupi ng galaw. Sa mga kurtina ito, bawat nawalang talon ay may higit pang katotohan kaysa sampung basket.

Ang Arkibo ng Tahimikan

Hindi namin ipinopost ang panalo dito. Ipinopanatay namin ang hininga. Itinatak mo kami tulad ng fingerprints sa hardwood. Tanong mo mismo tonight: Ano yang iniwan mong di nasasabing?