Totoo ba ang pagsusumik?

Ang Mitol na Binigay

“Naglalaro sila nang mas mahusay,” sabi ni Mark Deganon pagkatapos ng 108-91 panalo laban kay OKC. Pero di sinabi niya: Hindi sila nagtrabaho—nag-isip sila.

Lumaki ako sa mga court ng South Side ng Chicago—doon, ang hoop ay hindi hagdan ng tagumpay, kundi salamin na nagpapakita kung sino ang nakikinig.

Ang Sistemang Nasa Katiyawan

Mayroong bituin ang Thunder—mataas ang sweldo, draft picks na milyones. Pero ano ang hindi mo makikita? Ang bench players ng Pacers—mga bata mula sa block clubs—naglalaro nang pasensya, hindi panic. Bumabasa sila ng depensa tulad ng jazz improvisation: isang pass sa isang oras, bawat read ay mahalaga.

Nakita ko si Marcus lumipad sa training—not dahil sa galit, kundi dahil sa katiyawan.

Isang Court Na Tumingong Pabalik

Hindi ito tungkol kung sino ang pinakamahusay na maghuhulog. Ito tungkol kung sino ang nakikinig muna. Sino ang bumabasa sa kuwarto bago mag-shoot. Ang sistema ng Pacers ay hindi binuo ng pera—itinayo nito ng mga mentor na nanatira nang hatinggabi pagkatapos ng pagsasanay, nag-aalaga sa mga bata na walang nakikita.

Sa mga gym ng South Side ng Chicago nang hatinggabi, you don’t need a highlight reel—you need a human voice saying: ‘I see you.’ Dito umuunlad ang equity. Hindi dahil sa pagsusumik. Pero dahil sa pagkilala.