ในปี 1993 ไมเคิล จอร์แดนไม่เพียงแค่ยิงชนะ แต่ปลดปล่อยความเงียบที่สั่นสะเทือน—ด้วยความแม่นยำที่คำนวณได้ และการเล่นในยามดึก การวิเคราะห์ข้อมูลไม่ได้โกหัว มันคือการปฏิวัติที่เขียนไว้ในตัวเลข

การวิเคราะห์เกมผ่านข้อมูล ไม่ใช่เสียงเชียร์ เจอร์แดนในรอบเพลลี่ปี 1992 ไม่ได้ชนะด้วยความตื่นเต้น แต่ด้วยความแม่นยำที่เงียบสงบ การควบคุมทุกก้าวเท่ากับศิลปะ—สถิติไม่อาจจับความล้ำลึกนี้ได้

ทำไมถึงมีแต่แชมป์ 3+3 ของจอร์แดนจึงจางหายไป ในขณะที่มรดกของโคเบ้ยังคงอยู่? นักวิเคราะห์ NBA จากชิคาโกเล่าเรื่องจริงของนักเล่นที่ไม่มีใครเห็น