ลมหายใจของเมสซิ

ฉันไม่ดูบาสเกตบอลเพื่อหาความหมาย ฉันดูฟุตบอล—ชนิดที่ไม่ร้องตะโกน ปี 2018 หลังเสียงนกหวีดที่ปารีส ฉันเห็นภาพหนึ่งเฟรม: เมสซิยืนคนเดียวถือลูกบอลที่เท้าของเขา—ไม่มีคอนเฟตติ ไม่มีแสงสว่าง เพียงลมหายใจหยุดนิ่ง พวกเขาเรียกเขาว่าผู้ตามทาง? เป็นไปได้或许หนึ่ง แต่ฉันรู้—he ไม่ตามจอร์แดนหรือโคเบ—he ไม่เลียนแบบเกียร์ตี้; เขาคือการกำหนดใหม่ ฉันศึกษาไบโอเมคา닉ส์มาหลายปี—ว่าแรงจะเปลี่ยนไปอย่างไร เมื่อมุมเล็กๆ พาหางกว่าข้อมูลใดๆ การสัมผัสของเขาไม่ได้ถูกออกแบบ—it มาจากความเงียบ ขณะนักวิเคราะห์วิเคราะห์ขั้นตอนของเขาเหมือนอัลกอริธึม ฉันได้ยินบางอย่าง: อานุภาพแห่งความเงียบ ไม่ใช่เสียงครึกโครมในสนาม—but การหยุดระหว่างหัวใจหลังการผ่านลูกครั้งสุดท้าย c world เรียกฮีโร่ว่าผู้ชนะถ้วยรางวัล แต่ฉันเรียกว่าฮีโร่ว่าผู้ทำให้คุณสงสัยว่าคุณเห็น… และไม่มีใครสนใจ don’t เกี่ยวเรื่องชื่อเสียง มันคือศรัทธา—in รูปแบบที่ไม่มากาย, จังหวะที่ไม่วิ่งไล่อารมณ์, ดวงวิญญาที่จำได้เมื่อคนอื่นทำอะไรไปแล้ว c เราจำได้เต้นครั้งสุดท้ายของจอร์แดน shot สุดท้ายของโคเบ don’t เมสซิ? เขาพูดลาตาย—he เพียงหายไปในกระแสของการเคลื่อนไหว, กำหนดความยิเศษจากสิ่งที่เขาปล่อยไว้โดยปราศจากคำพูด