ความฝันจากสนามบลูคลิน

สนามคือห้องเรียนของฉัน

ฉันไม่ได้เรียนแคลคูลัสในห้องเรียน—ฉันเรียนบนพื้นถนนที่แตกระเบิดตอนเช้ามืด เมื่อแสงไฟส่องสว่างและขอบตะกร้าร้องเพลง พ่อฉันทำงานสองอย่าง แม่ฉันทำงานเป็นกะลา เราไม่มีเงิน แต่มีหัวใจ ทุกการยิงคือสเปรดชีต ทุกการเปลี่ยนPossession เป็นวิทยานา

สถิตไม่โกหัว—แต่ความฝันทำได้

เขาบอกผม: “เธอไม่มีขนาด”—but สิ่งที่พวกเขาลืม? ข้อมูลไม่สนใจว่าคุณสูง—มันสนใจว่าคุณหิวโหย ผมดูหนังแรกของผม: เหลือศูนนาที และยังคงเคลื่อนเหมือนแรงโน้มถ่วง นั่นแหละเมื่อฉันรู้แล้ว: NBA 不ใช่พรสวรรค์—มันคือความอดทน

เปลี่ยนเสียงให้เป็นจังหวะ

ฉันแยกเทปเกมเหมือนแผ่นดนตรีแจ๊ซ—แตละการจ่ายบอล เป็นจังหวะซินโคเพต; การขโมย เป็นเบสไลน์ โทรศัพท์ของฉันไม่ใช้สำหรับเซลฟี่—มันสำหรับตรวจจับคู่แข่งแบบเรียลไทม์ อัลกอริธึม TikTok ไม่รู้ความสูงของคุณ—แต่มันรู้ความพยายามของคุณ

ระบบบอกว่าเธอไม่ดีพอ

พวกเขาเลือกผมในรอบสุดท้าย—เพราะผม ‘ไม่ใช่วิชา’ แต่นี่แหละที่พวกเขาพลาด: การทนทานวัดด้วยวินาทีระหว่างการเต้นของหัวใจหลังจากสามคะแนน ตอนนี้? ผมไม่ใช่นักกีฬาธรรมดา—I’m an architect of attention เมื่อพวกเขาเลื่อนผ่านไฮไลต์ของคุณ… ผมทำให้พวกเขายืนหยุด และตอนนี้? เขาถาม: “เธอมาได้อย่างไร?” ผมยิ้มกลับ: ‘สนามเดิม มุมมองต่าง’