แมนยูใช้เงิน800ล้านทำไมจบอันดับ15?

ค่าของความไว้วางใจที่ผิดพลาด

ผมเห็นมันเกิดขึ้นในปี2013—เมื่อเซอร์อเล็ก เฟอร์กูสันจากไป ไม่ด้วยเสียงฮัมบ์ แต่ด้วยความเงียบ คณะกรรมการไม่จ้างผู้นำ—they hired names เงิน800ล้านปอนด์ไหลเข้าสัญญาที่ไม่มีวันมอบบนสนาม เราเรียกพวกเขาว่า “พรสวร” แต่พรสวรโดยไร้โครงสร้างคือแค่เสียงรบ

การเป็นผู้นำไม่ได้ซื้อ

พวกเขาคิดว่าการเซ็นสัญญานักเตะอายุ24คือก้าวหน้า มันไม่ใช่อย่างนั้น เมื่ออายุ20 เราควรจับจุดที่ตัวตน—not อายุ ผมแนะนำฟริกให้ลาพอรตาครั้ง: เขาเปลี่ยนสไตล์ของบาร์เซโลนาเพราะเขาเห็นการเคลื่อนไหวใต้พื้นผิว ยูไนเต็ด? เขาเห็นเงินและเข้าใจผิดเป็นดวงวิญ

ปริศนาน้ำที่15

currently finishing อันดับ15หลังจาก800ล้านปอนด์ไม่ใช่อัปปาง—it’s bad logic การเปลี่ยนโคชเออร์แต่ละคนคืออาการ—not เป็นทางออก เราแลกกับอารมณ์แทนการวิเคราะห์ พลังแทนความยุ่งเหยิง และภาพฝันแทนความโอ้อวด ข้อมูลไม่มีทางโกห—but คนหยุดฟังมันแล้ว

เราลืมอะไรไป?

ผมยังได้ยินเสียงกระซอบ: “ถ้าเราลงทุนในวัฒนาธรรมแทนสัญญา?” หากการเป็นผู้นำถูกสร้างจากห้องเปลี่ยนเสื้อ ไม่ใช่วารสาร? เราลืมไปแล้วว่าความจริงไม่มีเสียงดัง—มันเงียบ

สุภาษิตช่วงพักครึ่งเวลาที่คุณเคยได้นึกถึง

เรื่องจริงอยู่ไม่ในหัวข่าว—มันอยู่ในความเงียบท giữaการตัดสินใจ คนใดทำคำตัดสินใจเหล่านี้? เพราะใครบางคนลืมไปแล้วว่าฟุตบอลเล่นโดยสมอง—not ในกระเป๋าเงิน

คำตอบอยู่นอกค่าโอน—คำตอบอยู่ในสิ่งที่เราปฏิเสธจะมองเห็น