ทำไมการแพ้ถึงรู้สึกแท้จริงกว่าชัย?

เกมที่ไม่จบ

ฉันเห็นโวลตา เรดอนดา พบ อวาอี 1-1—ไม่มีดอกไม้เพลิด แต่กลับเงียบ silent ไม่มีใครเฉลิดหรือสาป สุดท้ายแฟนๆ เพียงยืนมองโทรศัพท์ในความหนาวหลังเที่ยงคืน การเสมอครั้งนี้? มันไม่ใช่ความล้มเหลว—มันคือการสารภาพ

เมื่อฝูงชนหยุดเชียร์

ในเกมแล้วเกม—38 เกม—ฉันเห็น: ทีมที่ต่อสู้หนักที่สุดไม่ชนะเพราะคำร้องของพวกเขามากที่สุด มันคือคนที่เงียบเมื่อเสียงนกร่องดังจบ

MVP แท้จริงไม่อยู่บนกระดานคะแนน

มินาโร อเมริก้า พิช มิลนัส吉拉斯 4-0? ไม่ใช่เรื่องจริง เรื่องแท้จริงอยู่กับเด็กชายจากเซาธ์ไซด์ผู้ซึ่งหายใจรอ moment โดยไร้ผู้ใดสังเก็บ

การเสมอไม่ใช่แค่ผลเสมอ—มันคือการสารภาพแห่งจิตใจ

crim และ อวาอี เสมอ 0-0? มันไม่ใช่วิธีเล่นฟุตบอลแยๆ—มันคือบทกวีเขียนด้วยเหง sweat และความเงียบ

เป้าหมายสุดท้ายไม่เคยเป็นแค่ประตู

dates กรกฎาคม 23rd, วาซเป กอรินโอ พิชโวลตา เรดอนดา 4-2—และฉันเห็น: เด็กชายจากเซาธ์ไซด์ยืนอยู่ตรงนั้น—with tears—not เพราะเขาทำประตู—but เพราะเขาจำได้ถึงโอกาสทุกครั้ง

ลีกนี้วัดพรสวรรคจากประตู แต่วัดความกล้าหาญจากการมาปรากฏเมื่อไร้อะคนมอง