ทำไมทุกคนเชียร์ Pacers?

เ myth of star-centric basketball

เราอาศัยอยู่ในยุคที่ตัวเลขกำหนดคุณค่า: แต้มต่อเกม, โอกาสชนะ, และรางวัล MVP นาบีเอได้เปลี่ยนเป็นการแสดง—theater โดยมีการโฆษณาและเสียงดังจากอัลกอริธึม แต่ใต้แสงจ้าของไฮไลท์ มีบางอย่างเงียบและแท้จริง: แฟน Pacers เชียร์ไม่ใช่เพื่อถ้วยรางวัล—พวกเขาเชียร์เพื่อความแข็งแกร่ง

การทำงานที่เงียบ

ฉันเติบโตในย่านเหนือของชิคาโก—ไม่ใช่พ่อแม่ดารา แต่ด้วยเพื่อนบ้านที่สอนฉันว่า greatness วัดจากคะแนนในกระดาษไม่ได้ มันวัดจากเซสชั่นหนังกลางดึก จากเทปบันทึกของผู้เล่นที่ไม่เคยได้เป็น All-Star แต่อยู่อย่างต่อเนื่อง—นั่นไมใช่วาสนา มันคือวินัย

การกบฏเงียบ

Pacers ไม่มีแสงสว่างจากดาวหรือช่วงเวลาไวรัส—they มี Ty Lue—ชื่อที่กระซิบหลังเที่ยงคืน ในห้องแต่งตัวหลังพ่ายแพ้ เมื่อไม่มีใครมองเห็นโค๊ชมหาเรียนกลยุทธศาสตร์ให้กับผู้ชายเหน็ด mỏiคนเหล่านี้

เหตุผลที่สำคัญกว่าการชนะ

นี่ไม่ใช่อารมณ์ระลึก และก็ไม่ใช่อารมณ์ความทรงจำ มันคือข้อมูลที่สวมรอย尊严: อัตราการครองบอลมากกว่าคะแนน, พฤทธิภาพในการป้องกันมากกว่าภาพถ่ายโด่งดัง, และจิตวิญญาของทีมมากกว่าพลังของดาว ในลีกแห่งความสนใจภาพลวงตา—they เลือกสาระแท้ ในโลกแห่งรางวัลเสียงดัง—they เลือกความเงียบนิ silence. และนั่น? มันไม่ใชแค่วางแข่งขันบาสเกตบอล มันคือการต่อต้าน

คุณกำลังดูเกม?—you’re witnessing a philosophy

time you scroll past an ESPN highlight reel… pause. ถามตนเอง: คนเหล่านี้เชียร์ใคร? ไม่ใชเพราะพวกเขาจะชนะ tonight—but เพราะบางคนยังคงศรัทธาใน ‘quiet ones’