เหตุใดผู้เล่นสำรองจึงไม่เคยได้รับโอกาส?

เงียบสงบก่อนพายุ

ฉันมองฟุตบอลไม่ด้วยเสียงดัง—แต่ด้วยความนิ่งเงียบ การแข่งขันรอบที่ 12 ของลีกเบตาจบลงด้วยความเงียบ: เสมอภาพสิบเจ็ดครั้ง จากสามสิบสองแมตช์ ไม่มีฮีโร่ ไม่มีผู้เล่นช่วยเหลือในนาทีสุดท้าย เพียงสองประตูที่ถูกปั้นไว้อย่างละเอียดในจังหวะของคืน

ข้อมูลไม่โกห์—แต่มันบอกไม่ครบ

ข้อมูลแสดงว่า 78% การเปลี่ยนตัวสำรองจบลงโดยไม่มีการสัมผัสลูกบอลเลยเกินกลางสนาม ในแมตช์เดย์ #50 (แอมะซอนเอฟซี vs คาริอุม) การเปลี่ยนตัวเข้ามาในนาทีที่ 79… และนั่งลงนานห้านาทีโดยไม่มีการผ่านลูก—even มันคือกลยุทธ์—notความล้มเหลว มันคือความระมัดระวังอย่างคำนวณ

สถาปนิกแห่งชัยชนะที่มองไม่เห็น

ผู้ชนะแท้? bukanคนเริ่ม—แต่คนรอ เบทารานาคอมพิติวาหยุดรูปร่างไว้ต่อเฟโรวิอาริอาเมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม: เป็นศูนหนึ่งประตู เวลาสามนาทีแห่งความเงียบสงบก่อนเสียงแตร์สุดท้าย

เมื่อใดคุณเห็นพวกเขาครั้งสุด?

เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม เวนิลาน็อวาทำลายโคริติบาด้วยประตูเดียวจากผู้เล่นสำรอง—who didn’t warm until minute 86—aปฏิวัติดืเงียบสงบในการเคลื่อนไหว

นี่ไมใช่วิเคราะห์สถิติใส่อัญญา—heคือกวีงานเขียนด้วยเหง sweat และนาฬิกานับเวลา game ก็ให้รางวัลเสียงดัง—มันให้มหาคุณค่าแก่อธาระและบางคราว… คนสำคัญกว่าใคร? คนที่ไม่มาก้าวลงบนสนาม