ทำไมเราถึงเข้าใจดาวหลังเกม?

คนเงียบที่ไม่ได้รับโทรศัพท์

ฉันนั่งอยู่ในยิมออร์แลนโดวันที่ 7 มิถุนายน 2007 — อากาศชื้นด้วยเหงือและคาดหวังที่ไม่พูดออก เปตเตอริ โคโปเนนไม่น่าจะอยู่ที่นี่ — ไม่ใช่ดาวอันดับอันดับอันดับบนจอ ESPN เขาเคลื่อนไหวเหมือนน้ำ: เงียบ มีสติ และไม่บังคับให้วุ่นวาย การยิงของเขา? เบาป—ไรแสง สว่าง—but เมื่อเขาลุกขึ้นจากอาโรน บรู๊คส์ พื้นห้องยังคงเงียบ ไม่มีใครปรบเชียร์

สิ่งที่พวกเขาปฏิเสธมองเห็น

เจ้าหน้าเขียนว่าเขา “ยุโรปเกินไป” เกินจะอ่อนเกินจะเงียบ แต่ฉันเห็นมัน — การเดินเท้าของเขาเป็นเรขาคณิตที่แกะสลักจากหางกี้; มุมมองของเขาไม่ใช่อยู่ที่คะแนน — มันคือการควบคุมพื้นที่ก่อนมันจะเปิดออก เขาไม่จำเป็นต้องตะโกนครางให้ได้ยิน ผู้นำของเขาไม่มีเสียงดัง — มันอยู่ในความเงียบระหว่างการส่งบอล

การดราฟท์ที่ไม่มีวันมา

เอเจ้นบอกเราว่าเขาออกจากแคมป์เทรวิโซเพราะการบินระหว่างมิลานและชิคาโกรู้สึกเหมือนเลือดไหลออกจากจิตวิญญา ไม่มีคำเชิญจากคณะกรรมการ ไม่มีสายโทรศัพท์ ไม่มีการประกัน แค่มนุษย์คนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องร้าง…โดยปราศจากการขออนุญาตให้มีความหมาย

ดาวแท้จริงเคยไม่อยู่บนกระดาษ

เราชั่งดาวจากตำแหน่งในการดราฟท์ แต่วาดวงบางดวงหากรู้จัก — มันถูก ‘รู้สึก’ โคโปเนン khôngจำเป็นต้องแสงสว่าง — เขาทำให้ความมืดกลับสว่างกว่าคำเขียนใดๆ ในคืนนั้น ตอนนี้ฉันสงสัย: เมื่อไหร่เราจะเข้าใจดาวของเราหลังพวกเขาจากไป?