เมื่อแสงแดดกลายเป็นสนามของเด็กผิว

สนามไม่เคยเป็นเวท

ฉันเคยนั่งบนพื้นแอสฟัลต์แตกระแห่งตอนหกโมเช้า ก่อนดวงอาทิตย์จะลอดข้ามฟ์ในอีสต์บรูคลิน ห่วสไม่มีผู้สนับสนุน เหล็มไม่มีการซ่อม สว่านของฉันมีรู—แต่ฉันยังเล่นอยู่ ไม่มีแมวตามมา ไม่มีเอเจ้นติดต่อ เพียงแค่เรา: เด็กชายที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเวลาและความหมายของการถูกมองเห็น

ความเงียบเป็นกลยุทธศาสตร์

พวกเขาเรียกมันว่า ‘สนามเด็กเล่น’ เหมือนสวนสาธารณะ แต่ในละแวกของเรา มันคือการบำบัด การดรอปเบิลแต่ละครั้งคือประโยค การยิงแต่ละครั้งคือคำอธิษฐานที่สาดลงบนพื้นโดยไม่มีอนุญาต คนไม่ได้เขียนเรื่องของเราลง—not เพราะเราไม่มีคุณค่า แต่เพราะเราเข้าใจว่าจะสร้างความหมายโดยไม่ถูกถาม

ใครได้เล่น?

NBA ไม่เคยมาที่นี่—not เพราะเราไม่ดีพอ แต่เพราะเราเล่นคนละแบบ เราไม่จำเป็นสัญญา; เราจำคนอื่อน เมื่อแสงแดดกระทบอย่างพอดี—เมื่อเงาวยาวแผ่อข้ามฟ์—นั่นแหละคือเวลาที่คุณเรียนรู้ว่าการถูกมองเห็นหมายถึงอะไร ฉันเขียนเรื่องนี้เพื่อเมทริกหรือคลิก ฉันเขียนมันเพราะบางใครบางแห่งจำเป็นรู้:บางครั้ง การยกขึ้นครั้งอย่างเงียบที่สุดคือสิ่งเดียวที่คงอยู่