เมื่อถนนกลายเป็นสนาม

เมืองนี้ไม่ได้แค่เล่น—มันหายใจ

ฉันเติบโตที่มุมถนนแอตแลนติกและโนสทรันด์ ลูกบอลไม่ใช่หนัง—มันคือจังหวัด ทุกการแข่งขันในรอบที่ 12 ของบาร์ยิรู้สึกเหมือนปาร์ตี้บนถนน เฝูงชนไม่ได้ตะโกน—แต่กระซึบคำขอระหว่างเสียงนกหวีด เมื่อแบร์ยิพ่ายแพ้ 4-0? มันไม่ใช่ชัยชนะ—มันคืองานศพที่กลายเป็นการเต้น เมื่อคิงส์กราฟฟิตเจาะหัวหลัง? มันไม่ใช่กลยุทธศาสตร์—มันคือบทกวีเขียนด้วยเหงือด

เด็กผู้หญิงผู้เขียนบทเอง

ไม่มีผู้สนับสนุนจากบริษัทเขียนบทเหล่านี้ มันคือเด็กจากคราวน์เฮทส์และสเปนเนียร์ลอมที่ลงสนามตอนเที่ยงคืนหลังเลิกงาน ฉันเห็นคิงส์กราฟฟิตแพ้ 0-1—และฉันไม่เห็นความล้มเหลว ฉันเห็นความอดทนถูกสลักไว้บนพื้นโดยเด็กๆ ที่ไม่มีใครบอกว่าพวกเขา “เล็กเกินไป”

เมื่อความเงียบดังกว่าประตู

การแข่งขันระหว่างแบร์ยิกับคิงสกราฟฟิต? 1-1. ไม่มีไฟระเบิด. ไม่มีเสียงฮัพ. มีเพียงสองทีมหายใจผ่านเวลาอย่างไร้ขอบเขตจนกระทั่งแตกออก นั่นแหละเมื่อคุณรู้ว่าลีกนี้ไม่ใช่อันดับอันดับ แต่มันคือใครมาแสดงตัวตนเมื่อไม่มีใครมอง