ลูกบอลไม่ใช่แค่เกม

ลูกบอลที่ร้อง

ฉันเติบโตบนชายฝั่งใต้ของชิคาโก โดยจังหวะไม่ใช่แค่เพลง—มันคือการกระโดดของลูกหนังบนถนนเปียก แม่ฉันอ่านเนรูดาตอนอาหาร; พ่อฉันสร้างสนามหลังบ้านจากไม้เหลือและเส้นแป้ง เมื่อฉันเห็นคลูเบเดรีโอ vs เอซี มิลาน ในปี ’81 ฉันไม่เห็นสถิติ—แต่เห็น济科เต้นข้าผู้พ่ายเหมือนกำลังเขียนบทกวีกลางสนาม

การควบคุมเงียบ

ความเหนือกว่าของยุโรปไม่ใชเรื่องเงิน—มันคือความเงียบ การที่แมนเชสเตอร์ซิตี้ครองบอลนาน58% ไม่ใช้เพื่อครอบครองพื้นที่—but เพื่อทำให้มันคาดเดาได้ การผ่านบอลของพวกเขานั้นสมบูรณ์ เพราะพวกเขาฝึกมาหลายสิบปีเพื่อลบรากฎแห่งความสุข—butทีมอเมริกา? พวกเขาไม่นับการวิ่ง—พวกเขารู้สึกมัน

ก้าวเปลี่ยนโลก

ในปี ’25 ฟลาเมงโกมีการครองบอล40% แต่มีโอกาสยิง17ครั้ง—ห้าครั้งตรงเป้าหมาย พัลเมไอรส? ห้าโอกาส หนึ่งประตู มันไม่ใช่วิธีประสิทธิภาพ—มันคือสัญชาตญาณ

คนยักษ์ผู้เดินคนเดียว

ฉันจำได้ว่า อามอร็อโซทำประตูในปี ’05 เหมือนเขาเข้าใจเสียงปรารถนาของฝูงชน ในปี ’92 เไร turning อาร์ซา’s defense เป็นผืนผ้า—andระบายชื่อของเขาด้วยสองเส้น

เพราะยุโรปชนะแต่มหาครอบครองมัน

dาวเครื่องดีกว่า สตาเดียมดีกว่า เอกซ์แคมดีกว่า—butพวกเขาขาดสิ่งนี้ แอเมริกาใต้ไม่ต้องการควบคุมเพื่อสร้างเวทยา—theyต้องการความทรงจำ cบางครั้ง—เพียงช่วงเวลาหนึ่ง—ลูกบอลร้องกลับ