เมื่อปัญญาประดิษฐ์เอาชนะโค้ชมนุษย์

เกมไม่ได้เล่นบนกระดาษ

ฉันเติบโตในที่อยู่อาศัยสาธารณะ โดยแต่ละการส่งบอลคือเรื่องราว ไม่ใช่แค่สถิติ ฉันเห็นว่าเกม 72 เกมของบา乙ไม่ได้ถูกนับคะแนน—แต่มันถูกกระซิบในจังหวะของเสียงสัญญาณยามดึก การคำนวณไม่โกหัว; มันถูกเพิกเฉย

คนเฝ่าหัวหน้าเงียบ

ดูเกม #53: เจราญี vs อาร์ไรลเวย—3-0. ทีมที่ไม่มีคะแนนในหลายสัปดาห์สุดท้ายชนะ เพราะการป้องกันไม่ดังพอจะได้ยิน ในขณะเดียวกัน มีเนโรอเมริกา เปลี่ยนจากผลเสมอเป็นชัยชนะ 4-0—ไม่ใช่เพราะโค้ชมีความสามารถดีกว่า แต่เพราะ有人เห็นเมื่อผู้ชมหยุดหายใจ

ใครครอบครองนาทีสุดท้าย?

ในเกม #57: สเปโคคน vs โวลตาร์เรียนดา—4-2. เจ้าพื้อบ้านไม่ได้ “ซื้อ” เวลา; มันเป็นของเขา เป้าหมายสุดท้ายของพวกเขาไม่ได้เขียนโดยการวิเคราะห์ข้อมูล—มันถูกสลักด้วยความ desperate, เหง sweat และเสียงของแม่อ่านบนสนามบาศร็อก

การประชากรข้อมูลเป็นจริง

เราปฏิบัติต่อปัญญาประดิษฐ์เหมือนพระคุรธรรม—but พระคุรธรรมโดยปราศจากคนกลับกลายเป็นเสียงรบเรื เมื่ออาร์ไรลเวยเอาชนะครีเชียนาแบบ4-0? มันไม่ใช่วิธีการประหยัด—มันคือความเท่าเทียม เมื่อคริติดาแพ้ให้อาซานโดแบบ0-5? มันไม่ใช่ว運โชค—มันคือพินัยกรรม

อัลกอริธึมลืมหายใจ

ลีก không care คนทำประตู—it care คนหายใจ. คุณคิดว่าสถิติกำหนดเกม? ไม่มาก. มันคือเด็กเงียบที่ไร้ผู้สนับสนุนที่รับบอลลำพึงหนึ่งครั้งสามโมงและเปลี่ยนมันให้เป็นประวัติศาสตร์ คุณอยากได้อะแอลหรือแรงใจ? ผมจะเลือสองอย่าง. แต่อย่างไรหากคุณรอให้อัลกอริธึมช่วยเหลือคุณ—you’re already late.