ความเงียบของผู้พิเศษในศตวรรย์บราซิล

เกมส์เงียบที่พูด louder กว่าเป้าหมาย

ฉันไม่ได้ดูฟุตบอล—ฉันได้ยินมัน ในรอบที่ 12 เซเรียบ นกหวีสุดท้ายไม่ได้จบเรื่อง—มันเริ่มต้น มินาอูโร อเมริกา vs. กรีกูมา: เสมอาร์ 1-1 ที่หายใจไม่ออก ไม่ใช่ขาดความหลงใหล—แต่คือพลังแห่งความพยายาม—แต่ละการผ่านเต็มไปด้วยน้ำหนัก ไม่มีดาเตอร์คนใดชนะมัน; ฝูงชนไม่ปรบ—they พักหายใจ

การคำนวณเย็นเบื้องหลังการกลับตัว

โวลเทอรีอาอนดา vs. เฟรโรเวียรีอา? เป้าหมายเดียวหลังนาทีที่ 89 ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าไม่มีโชค—การป้องกันไม่ได้ถูกจัดโดยคู่มือโค้ช; แต่มันถูกแกะสลักจากความเหนื่อยและความเงียบ ทุกผลเสมอาร์ 0-0 เป็นปฏิญญาที่เขียนด้วยเหงื่อและความเงียบ

เมื่อเหยียนจำชื่อของตน

มินาอูโร อเมริกา พ่าย มินายสกิราส竞技 4-0—not เพราะเก่งกว่า; แต่เพราะพวกเขาจำได้ว่าการเล่นโดยไร้เสียงหมายถึงอะไร เฟรโรเวียรีอาแพ้ให้กับวิลาโนเววา? สามประตูในยี่บร้อยนาที—notด้วยความก้าวร้าว; แต่ด้วยสถาปัตยกรรม—แต่ละการจับบอลแม่นยำเหมือนเครื่องหมายในบทกวียาว

เกมส์สุดท้ายที่เคยเล่นมาเลย

สองเจ็ดเกมเล่นแล้ว สิบสามจบลงด้วยเสมอาร์ ลีกกี้ไม่จำเป็นฮีโร—it needs ghosts คนที่ยังปรากฏตอนเที่ยงคืน คุณจะหาพวกเขาบนแถบรีลสว่าง—but ในมุมเงียบของสนาม กับฝ่ามือจับถึงแก้วกาแฟ และสายตาจ้องจับภาพช้าๆ นี่ไม่ใช่วารสาร journalism—it’s sports cinematography with soul.