กับดักอายุ 39 ปี

MVP อันเงียบงันแห่งปี ‘87

เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา ผมกำลังจมอยู่กับแดชบอร์ด Tableau เมื่อความจริงก็กระทบหัว: การทำคะแนนเฉลี่ยของคาเรม อับดุล-จาบ์บาร์ ในรอบชิงชนะเลิศปี ‘87 — 21.7 แต้ม, 7.3 เรbounding, และการบล็อกถึง 2.5 การทำคะแนนต่อเกม — โดยอายุครบ 39 ปี เป็นหลักฐานว่าการแก่ไม่ได้แปลว่าเสื่อมลง มันคือการเปลี่ยนแปลง

ลอสแอนเจลิสชนะเกมที่หกในเบอร์มิงแฮมใช่แล้ว…แต่เรื่องจริงคือ กะรูเพียงแค่ลงสนามแค่ 29 นาที และทำไป 32 พอยต์จากเพียงแค่18 การยิง

นั่นมันไม่ใช่ประสิทธิภาพธรรมดา มันคือความแม่นยำแบบผ่าตัด กับสกายฮุ๊กที่เหมือนฝ่าฟื้นกฎฟิสิกส์

เหตุผลที่สถิตินี้ยังคงเป็นระเบิดข้อมูล

ผมชอบตัวเลข ผมใช้ชีวิตกับโมเดลเชิงพยากรณ์และกราฟกล่อง-สายไหม can’t explain how he shot 64% in that final game while guarding Celtics bigs who were barely legal. At age 39? With a career full of injuries? That’s not luck. It’s mastery. And here’s what most fans miss: he didn’t dominate by volume—he dominated by impact. He played smart rotation minutes, used his experience to anticipate rotations, and made every possession count like it was his last. This isn’t old-man basketball—it’s chess with feet.

The Ghost of Ageless Performance

You know what bothers me more than anything? That we still treat “age” as a liability in sports analytics—even though data shows elite athletes plateau, not collapse. Kareem proved it in ’87: you don’t lose your edge—you evolve it. His low usage didn’t mean lesser value; it meant higher efficiency across fewer touches—and that’s gold in any modern system. And let’s talk about those 2.5 blocks per game—yes, at nearly four decades old! That stat alone should be flagged as an anomaly in NBA history books. No one else has averaged over two blocks at that age post-retirement eligibility… (Well… except maybe Bob Cousy if we counted his highlight reels.)

What Modern Teams Can Learn From ‘87 Kareem

My team once ran a simulation on veteran role players—what if they mirrored Kareem’s usage profile? The results? A +4 net rating boost when replacing underperforming starters with high-IQ veterans who play fewer minutes but higher quality plays. We call it “The Abdul-Jabbar Effect” now—named after the only man who ever pulled off this exact formula without needing to be on the floor all night.

So next time someone says “old players can’t contribute,” show them Game 6 of the ’87 Finals—and ask them why no modern coach is replicating this blueprint.

And if they still argue… tell them to go rewatch the skyhook animation again.

It’ll silence them faster than any stat sheet.