ฉันคือเด็กบรูคลินที่เลือกเลเกอร์ส

ฉันไม่ได้เลือกเสื้อเกม

ฉันมาจากบรูคลิน พ่อตั้งชื่อให้ฉันว่า เคเฟเรน — เหมือนฟาโรห์ ancient Egypt เพราะเขาอยากให้ฉันรู้ว่า: อำนาจไม่มาจากการสวมเสื้อ มันมาจากการยืนหยัดเมื่อคนไม่เชื่อ กีฬาแรกของฉันไม่ใช่ฟุตบอล มันคือบาสเกตบอลใต้อาสาฟที่กลางคืน — ลูกบอลกระเด้งบนถนนแตก เสียงรองเท้าดังกว่าผู้พิพากษา เมื่อใครถามว่าฉันเชียร์เลเกอร์ส? ฉันตอบว่า: ‘พวกเขาคือกระจกของฉัน’ พ่อไม่ได้เลี้ยงให้ฉันเชียร์โคเบ บรายแอนต์ — เขาเลี้ยงให้ฉันเป็นเขาเมื่อคนอื่นไม่มี

ทำไมฟุตบอล? ไม่มีทาง

เธอคิดว่าฉันสนใจยูเวนตุส? อียูร็อบไฟน์? ไม่มีทาง เราฝึกบนคอนกรีตที่มีเหง sweat และความเงียบ—not on grass fields แชมเปี้ยนส์ลีก? เปล่งประกายเกินไป เวิลด์คัพ? เขียนบทเกินไป แต่เมื่อลูก้า (ใช่นะ! เป็นลูก้า) สกอร์ในโอเวอร์ไทม์ against ทีมที่คิดว่าพวกเขามีเกม? ตอนนั้นมองเห็นความจริง ##ฟาโรห์ไม่แลกเปลี่ยนเสื้อ เคยถามว่า: ‘ทำไมเปลี่ยนทีม?’ ขำออกมา ครั้งสุดท้ายที่ใครถามว่าจะโกนครผมเพื่อยอมซึม? ‘แน่นอนไม่มีทาง’ ชื่อของฉันไม่ใช่วัฒนาธรรม—มันคือสายโลหิต dream jersey สลายเร็วกกว่าความคาดหวัง—แต่อัตลักษณ์ของเธอ? สนามจำได้นานหลังแสงดับไป นี่ไม่ใช่วิเคราะห์ข้อมูลกีฬา—it’s survival in sneakers