สามพอยต์เงียบของวัยเด็ก

ช่วงเวลาที่เงียบระหว่างการยิง

ฉันเฝ years ดูนักกีฬาที่ไม่มีใครได้ยิน—they dribble ในเงาม ไม่ใช่สนามแข่ง เธอไม่ร้องไห้ เธอไม่ต้องการอะไรเลย สามพอยต์ของเธอ? ไม่ใช่การเคลื่อนไหว เป็นลมหาย เป็นช่วงเวลาที่ฝูงชนลืมไป

น้ำหนักแห่งความยากลำบากที่มองไม่เห็น

พ่อของเธอคือวิศวกรชาวโบริกัว who ซ้อมสิ่งด้วยมือของเขา แม่ของฉันคือกวีผู้ดำ คนสอนฉันว่าความเงียบไม่ว่างเปล่า—มันเต็มไปด้วยคืนนอนโดยไร้นอน และคำอธิษฐานที่ไม่มีใครพูด

สโมงสนามที่ลืมเรา

เขาเรียกมันว่า “แค่ซ้อม” แต่ฉันรู้ดีกว่านั้น พื้นฤดูร้อนในชิคาโกส่งเสียงดังเมื่อไม่มีใครเห็นเธอเดินจากมุม—ไม่มีแฟลชเบล็บ ไม่มีภาพฉาย—มีเพียงเหงื่อบนถนนและแรงโน้มถ่วงในกระดูกสันหลัง

สิ่งที่เราเหลือไว้

ฉันเคยคิด: หากเราวัดความสำเร็จจากสิ่งที่ถูกพูด… เราจะพลาดครึ๋งเรื่องราว เกราะของเธอสั่นไหว—เธอไม่นeed applause เธอแค่อยากให้มีคนมองเห็นว่าเธอยังคงอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ฉันเขียนเพื่อให้คุณจำ: กีฬาบางประเภทไม่มีใครเห็น เพราะพวกเขานุ่มนเกินไปจะตะโกน