หยาง ฮันเซิน กับบ้านสีเขียว

การคัดเลือกที่ไม่เคยมา

ฉันนั่งอยู่ในโรงยิมที่มืดมัวในอีสต์ฟลาต มองหยาง ฮันเซินยิงลูกเดียวใต้แสงไฟจ้าร์ เขาไม่ได้รับเชิญไปงานเอ็นบีเอคอมไบน์ ไม่มีประกาศ ไม่มีข่าว สิ่งที่มีเพียงความเงียบ—แล้วข้อความจากโค้ชของเขา: ‘ฝึกต่อไป’

บ้านสีเขียวที่ไม่มีอยู่

คำว่า ‘บ้านสีเขียว’ ไม่ใช่นามอย่างเป็นทางการ—มันคือรหัสของเราสำหรับสนามแข่งทุกแห่งที่ฝึกฝนความฝันอย่างเงียบๆ มิใช่ในอเวกัสหรือรายการเอสพีอีเอ็น—but ในโรงยิมลืมไปใต้ทางรถไฟ โดยแม่ๆ มองลูกชายผ่านไปยามตีนสุด

การคัดเลือกไม่ได้หมายถึงคนเสมอ

dูนักบาสเกตบอลเอ็นบีเอมองใบสมัคร และไม่มองจิตใจ เขาไม่ใช่นักเตะ ‘ที่สามารถคัดเลือกได้’—เขา ‘พร้อมอยู่’ และนั่นมันแตกต่าง

การเลือกจริงๆ

พวกเขาบอกว่าเขาควรจะถูกเลือกรอบแรก—แต่นั่นมันเป็นเท็จจริงเลย เขายังคงปรากฏขึ้นมา: ในช่วงเช้าห้าโมงที่บรอนซ์ตอนใต้ ในสนามเปิดโดยไร้ผ้าคลุม โดยเด็กๆ ที่ยังคงวิ่งแม้จะไม่มาก็ถูกเลือก

ฉันถามตัวเอง: หากการได้รับการเห็นไม่ใช่อยู่ที่การถูกคัดเลือก? หากคุณมีคุณค่าเมื่อคนอื่นละไปแล้ว? หยางไม่จำเป็นสัญญา เขาจำเป็นสนามแข่ง และคนจำจำกชื่อของเขา