แฮร์รี่ เคน: 90 นาที 1 ประตู 38 การแตะ

การประชุมเงียบของความควบคุม

ฉันได้ชมผลงานของแฮร์รี่ เคน against Borca Youth — มิใช่การแสดงสุดยอดอันตื่นตาตื่นใจ แต่เป็นเวทีการสอนแห่งอำนาจเงียบ เขาไม่ตะโกน เขาไม่ต้องพยายามมาก เฉพเพียงแค่ 90นาทีบนสนาม โดยไม่มีการเปลี่ยนตัวผู้เล่น และไม่มีการกระโดดใดๆ — เลขเหล่านี้ไม่มีการโกหัว: เป้าหมายหนึ่งลูก การยิงสี่ครั้ง การแตะสามสิบแปดครั้ง การส่งบอลยี่สิบเอ็ดครั้ง (สำเร็จ) — สิ่งนี้ไม่ใช่วาจากร้อยละ มันคือหน้าที่

น้ำหนักของการแตะ

สามสิบแปดครั้งในเก้าสิบนาที? มันไม่ใช่ปริมาณ — มันคือความแม่นยำ คนอื่นมักโจมตัว; เคน อยู่ใน พื้นที่นั้นเอง โดยแตะละครั้งมีจุดประสงค์: เป็นผู้รับครั้งแรกภายใต้แรงกดดัน โดยไม่มีความเร่งร้อน เขาไม่วิ่งหลบผู้ป้องกัน — เขารอให้อาจารมาหาเขา สิ่งนี้ไม่ใช่อ่อนแอ — มันคือความอดทนในฐานะกลยุทธศาสตร์

การถูกฟาวล์ห้าครั้ง และชัยชนะแปดครัง

เขาถูกฟาวล์ห้าครั้ง เพราะเขาทำให้นักป้องกันหมดหวัง — มิใช่ว่าเขาล้มลงโดยง่าย — เพราะการปรากฏตัวของเขาทำลายจังหวะของฝ่ายตรงข้าม การชนะแปดการแข่งขัน? มันไม่ใช่อาก aggression—มันคือปัญญาเชิงพื้นที่ เมื่อคุณดูคลippedหลังเที่ยกลาง—อะไรที่เห็นอาจแตกต่างจากเหตุการณ์จริง

数据เบืองหลังความเงียบ

พาสเดียวของเขา? การเปลี่ยนมุมจากกลางสนามไปสู่พื้นที่ว่างซึ่งเขาสามารถสร้างได้อย่างเดียวเท่านั้น—ลูกโฉบับแบ่งเส้นทางก่อนผู้ป้องกันจะตอบสนอง การพยายามเลี้ยวขาดเพียงลูกเดียว? เป็นเรื่องไร้อานาถเมื่อเทียบกับวิสยามพื้นที่ว่าง—ประเภทเดียวเท่านั้นที่สมอง INTJ จะมองเห็น

สถิติตัวจริง? สูญเสียบอลแปดคร้ง? 不—he chose when to lose it—to draw defenders out into chaos so others could be controlled.