การทรยศรากเหง้าของกาเซีย

**เด็กหนุ่มที่ถูกสร้างโดยสโมสร ฉันเติบโตในชิคาโก ที่บ้านเกิดกำหนดตัวตนก่อนที่คุณจะรู้จักชื่อตัวเอง เหมือนกับกาเซียที่เอสปันโญล — เขาไม่ใช่นักเตะธรรมดา เขาคือผลผลิตจากโรงเรียนฝึกหัดของพวกเขาอย่างแท้จริง ในแง่จิตวิญญาณแม้ไม่ได้ชื่อลา มาซีอา เขาถูกเลี้ยงดูเหมือนครอบครัว และสวมเสื้อคลุมสีเดียวกับหัวใจ แต่วันนี้เขากลับก้าวเข้ามาในคัมป์นูในฐานะศัตรู? มันไม่ใช่อัตลักษณ์ มันคือการเผาทำลายอารมณ์

**พวกเขารู้สึกถูกทรยศ — และฉันก็เช่นกัน อดีตประธานสโมสรพูดอย่างตรงไปตรงมา: “เขาโกหกเพื่อนร่วมทีมโค้ชและแฟนๆ” ไม่มีฉากละคร มีแค่ความจริงคมกริบจนล้ำเสียงดัง และใช่…ฉันเคยเห็นแววตาแบบนั้นมาก่อน ในหมู่บ้านเกิดของฉัน เมื่อใครจากพื้นเพเดียวกันไปไกลแล้วลืมบ้านเกิด…เราไม่ได้โกรธเพราะเขาประสบความสำเร็จ เราโกรธเพราะเขาลืมเรา กาเซียไม่ได้ออกจากสเปนเพียงอย่างเดียว เขายังละทิ้ง คนของเขา การเจ็บปวดนี้ลึกกว่าข้อตกลงเงินทองใดๆ

**ไม่ใช่แค่มูลค่าย้ายทีม — มันคือการชนกันทางวัฒนธรรม case=1234567890123456789012345678901234567890123456789012345678901234567890123456789012345678901234567890123456789012345678901234567890123456789012345678901234567890 กรณีนี้ไม่ใช่มูลค่าย้ายทีมใต้โต๊ะหรือถูกขับไล่อัดแน่น เพราะขาดเงินเลยแต่อย่างใด ไม่มี — เอสปานโยลปล่อยให้เขาออกไป เพราะ เขากระตุ้นเงื่อนไขการปล่อยตัวเองเสรี โดยเฉพาะภายใต้เงื่อนไขของเขาเอง แต่มีจุดพลิกผัน: พวกเขาไม่อยากให้เขาย้ายไปบาเยโรนา สโมสรแข่งขันแรงที่สุดทางวัฒนธรรม อัตลักษณ์ และโครงสร้างชนชั้นครอบครัว คุณจะขายลูกชายของคุณให้มือขวาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในขณะที่ยังคงอธิษฐานอยู่ในโบสถ์เดียวกับคุณได้อย่างไร? นั่นมันไม่ใช่งานธุรกิจ มันเป็นความทรยศเขียนด้วยเหงื่อและความเหน็ดเหนื่อยจากการซ้อมบนสนามหญ้า

**ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่มีอะไรเกี่ยวกับเงิน (จริงๆ แล้วเลย) แน่นอน เขาได้มูลค่ามากกว่ารายได้นักศึกษาหลายปีรวมกัน แต่ว่า สิทธิ์ในการทำลายแฟนๆ ก็เกิดจากการเงียบที่ตามมาหลังการประกาศ ขาดคลิปอำลา? การปฏิเสธคำขอบคุณ? การแสดงออกเย็นชาเมื่อรูปภาพปรากฏบนจอในสนามโมントฮุยซ์? ส่วนผสมเหล่านี้เจ็บปวดกว่าตารางเงินใดๆ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้? บางครั้งอาจเป็นเพราะอารมณ์โอ้อวด, Pride เป็นเหมือนแสงไฟสะกดสายตาหลายคนมาก่อนหน้า, หรือบางครั้ง…บางครั้งอาจจะรู้ดีภายในใจว่าเอสปานโยลมักมองเขาเป็นดาวดวงใหม่อย่างมาก หากบาเยโรนาโทรมา, เพียงเท่านี้เอง แต่อยากถามจริงๆ: หากคุณถูกเลี้ยงดูโดยชุมชนแห่งหนึ่งให้นึกถึงครอบครัว…แล้วกลับไปโดยไร้อารมณ์ตอบแทน… จะเรียกว่าสำเร็จได้อย่างไร?

**ภักดี vs สัญชาตญาณ – คนไหนชนะ? เราอาศัยโลกแห่งความโลภเวลาเหล่านี้ เมื่ออารมณ์ภักดียืนหยัดกลางสายฝน เราหลงใหลสถิติก้อนใหญ่อายาสนำทางแบรนด์ระดับโลก เราหวังเพียงกำไรแทนผลงานสะสม แต่วางแผนประวัติกฎหมายไว้อย่างไรเมื่อมองกลับไป? กาเซียมหาความสามารถไหม? แน่นอน พอมหาความสามารถไหม? เชิงพาณิชย์คงใช้งานได้อยู่แล้ว แต่ว่าเราจะบอกได้มั๊ยว่าเขา ‘ยอดเยี่ยม’ ในเชิงจิตวิญญาณไหม? ก็ตรงจุดสำคัญตรงไหนนะ? เพราะความยอดเยี่ยมน่ะ นอกจากจะทำประตูหรือคว้าแชมป์แล้ว… มันหมายถึงการทราบใครเป็นคนยกแขนขึ้นมายามยากเมื่อใครๆ ก็ปฏิเสธโอกาสให้มาร่วมเกม และตอนนี้… มือเหล่านั้นมือเปล่าว่างเปล่ารอคอยคลืนคลึงลมหายใจลำแสงซึ่งอาจหายไปตลอดกาลอยู่แล้ว…