จากแมนเชสเตอร์สู่ลิเวอร์พูล: ความฝันที่เกิดจากบาดแผล

ชื่อฉันคือแอนฟีลด์—ฉันไม่น่าจะอยู่ที่นี่

ฉันเติบโตในแมนเชสเตอร์ ไม่ใช่ลิเวอร์พูล แต่พรีเมียร์ชัลลีก? เป็นภาษาเดียวที่จิตวิญญาของฉันเรียนรู้ ในฐานะนักวิเคราะห์ข้อมูลด้วยโมเดลพายธอนและภาพสีม่วง-เขียว ฉันเห็นรูปแบบที่ผู้อื่นมองไม่เห็น:บาดแผลกลายเป็นเส้นทาง

ข้อมูลไม่โกหัว—แต่มนุษย์ทำ

ฉันวิเคราะห์ทุกการผ่านบอล การป้องกันที่พลาด และช่วงเวลาเงียบบนสนาม โค้ชเรียกว่า “ศักยภาพ”但他们มองไม่เห็นเด็กคนหนึ่งที่เติบโตในแอลเอ denganการเลี้ยงแบบคริตเชียนและหวังศูนย์

เมื่อคุณเล่นเพื่อชนะถ้วย ก็เล่นเพื่อใครบางคน

พ่อของฉันบอก: “อย่าตามหาถ้วย—สร้างตารางให้คนอื่นได้นั่ง” ที่เลโควซั่น เขาบอกว่าฉันอารมณ์มากเกินไป—but ฉันยังคงมีเหตุผล—เพราะข้อมูลไม่มีน้ำตา

สีม่วง-เขียวไม่ใชแค่สีทีม—theyคือดีเอ็นเอของคุณ

สีของลิเวอร์พูล? 不。มันคือของฉันตอนนี้ เหมือนสีเดียวกับแม่ของฉันสวมเมื่อเธอทำงานตอนกลางคืนในใต้แคลิฟอร์เนียหลังจากสูญเสียอะไรบางอย่างเคยรู้สึกเหมือนบ้าน

อินี้ไม่มากาฟุตบอล—itคืออัลกอริตึมแห่งความหวัง

ฉันเล่นเพราะอยากชนะ—I เล่นเพราะมีเด็กคนหนึ่งนอกสายตาเห็นตัวเองในตัวฉัน—andนั้นมะ reason เราชนะ