ฟลานากัน: ความเงียบของผู้ชนะ

สนามที่เงียบพูดได้

ฉันเติบโตในชายแดนใต้ของชิคาโก โดยสนามไม่ร้องเรียก—มันหายใจ ทุกเช้าก่อนเรียน ฉันเฝะเด็กๆเล่นบอลอย่างเงียบ ตาปิด และรอจังหวะสุดท้ายในการยิง นั่นคือวิธีที่ฉันเรียนรู้จักบาสเกตบอล—ไม่ใช่แค่ได้ยินมัน

พายุเงียบที่ดัรฮัม

ฟลานากันไม่ดังเหมือนซิอานหรือเลอนาร์ด เขาไม่จำเป็นต้องพิสูจนอะไรด้วยความโอ่อ่า ในวัย18 เขานำทีมเบลูเดวิลส์ด้วย21.2แต้ม,7.1รีบาวน์ และ4.4แอสซิต—butสถิติที่น่าสะเทือนคือความลังเลเมื่อสำคัญ

การยิงที่ไม่มีวันมา

เมื่อพฤศจิกายนปีก่อนหน้าเจอเคลนตี้:ตามหลัง2แต้มเหลือ12วินาที การยิงสองครั้งพลาดไป “เขาเปลี่ยนตำแหน่งได้ห้าตำแหน่ง” ผู้บริหารคนหนึ่งบอกฉัน “แต่เมื่อมันสำคัญจริงๆ—he จะยิงไหม?” คำตอบคือความเงียบ

เลขจำนวนที่กระซึบ

NET(41.1) และ BPM(15.4)ของเขาเทียบเท่ามรดกของซิอาน—but อัตราการช่วยงานต่อการเสียสมของเขา? ดีกว่านักแข่งคนใดๆตั้งแต่ปี ’07 เขาเห็นการถ่ายโอนเป็นบทกวี เขาปกป้องเหมือนลมผ่านต้นไม้ แต่ไม่มีใครเรียกเขาว่า “ผู้จบ” เพราะเหตุใด? เพราะ greatness ตรงนี้ไม่ใช่อยู่ที่การยิง—แต่อยู่ที่การปฏิเสธมัน

ภาระของการถูกคาดหวัง

“ถ้าเขาจากไป” นาย GM จากตะวันตกพูด “เขาจะขาดรายได้75ล้านในอนาคต” แต่ถ้าเขาอยู่? เขากลายเป็นมากกว่าโอกาส—he เป็นเหตุผลทำไมดัรฮัมยังเชื่อในปาฏิหารณ์

สิ่งที่เราเฝะจริงๆ

ไม่ใช่วาณศักษาของเขา ไม่ใช่อินเทอร์เจนซัสของเขา ความกล้าหาญแบบเงียบทเพื่อไม่ยิง… เมื่อคนอื่นกำลังตะโกนให้เขาทำมัน นั่นมิใช่องค์ประกอบเสียหาย นั่นมันคือศรadd faith