เดเรกควินน์: จากถนนสู่ดราฟต์เอ็นบีเอ

สนามที่สร้างฉัน

ฉันไม่ต้องการทุนเพื่อให้คนได้ยิน ฉันต้องการสนามแอสฟัลต์พังในบรูคลิน ที่วงแหวงเบี้ยว ลูกบอลหมดสภาพ และผู้ตรวจเพียงแค่ชายพวกเดินผ่านโดยไม่เห็นฉัน พ่อฉัน? ครูฝ่ายสอน แม่ฉัน? เจ้าหน้าชุมชนผู้มีสมุดครบของบันทึกการเล่นแบบละเอียด เราไม่มีอุปกรณ์ แต่เรามีความมุ่งมั่น

ข้อมูลไม่ใช่วาณิช

เขาบอกฉันว่า “ถ้าคุณไม่อยู่ในอันดับ ten ก็ไม่สามารถถูกดราฟต์” เพราะงั้นฉันเปลี่ยนทุกสถิติให้เป็นบทกวี—ทุกการพลิกกลับ ทุกการเลิกกลางคืน และทุกการยิงโทษพลาดกลายเป็นบทในสมุดของฉัน ฉันไม่วิเคราะห์ผู้เล่น—ฉันวิเคราะห์ความเจ็บปวด มีความมุ่งมั่นมีเบอร์เสื้อ—but มีอัลกอริธึม

อัลกอริธึมของผู้ถูกมองข้าม

TikTok ไม่สนใจความสูงของคุณ Instagram ไม่สนใจไฮไลต์ของคุณ—but เมื่อคุณลดลงจากเส้นยิงโทษสามสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์? คนจะเริ่มเลื่อนกลับ—and เห็นคุณแตกต่างไป

เหตุผลที่สำคัญ

เคยคิดว่า “ทำสำเร็จ” = การถูกดราฟต์ ในตอนจบ—กลับกลายเป็นการทำให้ใครบางคนเชื่อว่าเขาก็ทำได้เช่นกัน การดราฟต์แท้จริง? bukan เด็กใหม่มีรองเท้าไนเกีย—but เด็กคนที่บันทึกความพยายามตอนสองโมงหลังเลิกงาน

เคยเห็นดาวมาก่อนแล้ว

go repostคลิปนั้น tagสนามใกล้มือแสดงพวกเขาเห็นอะไรเกิดขึ้นเมื่อความมุ่งมั่นมารวมกับการเติบโต—andความเงียบพูด louder กว่าเสียงฮายป