บัสเกตส์ หวังให้เรอัลมาดริดแพ้

คนที่คิดในแผนการเล่น

ฉันใช้เวลาหลายปีวิเคราะห์ประสิทธิภาพผู้เล่น NBA โดยใช้ Python และ SQL — แต่เมื่อมองเห็นการเติบโตของซาวี ก็ทำให้ฉันตระหนักถึงสิ่งที่ลึกกว่า: กองกลางคือกลยุทธ์ธรรมชาติแรก การควบคุมจังหวะไม่ใช่เพียงเพราะเขาอยู่ตรงกลาง แต่เพราะเขาต้องคิดล่วงหน้าถึงเจ็ดก้าว ในขณะที่ร่างกายยังคงนิ่ง

เมื่อบัสเกตส์กล่าวในงานแถลงข่าวว่า ‘ผู้เล่นตำแหน่งกลางมักจะกลายเป็นโค้ชที่ยอดเยี่ยม’ เขาไม่ได้พูดเพื่อความหยาบคาย เขาบอกความจริงที่สนับสนุนด้วยข้อมูล: 86% ของโค้ชระดับพรีเมียร์ในยุโรปเคยเล่นตำแหน่งกลางระดับสูง (Opta, 2023)

และเขาก็เพิ่มท้ายประโยคว่า: ‘ฉันหวังว่าทีมอื่นจะชนะ’

เมื่อความภักดีถูกแทนที่ด้วยตรรกะ

ขอชี้แจงไว้นิดหน่อย: ฉันไม่คิดว่าบัสเกตส์เกลียดเรอัลมาดริด แต่มันคือการเกลียดการแพ้อย่างจริงจัง โดยเฉพาะเมื่อมันมาจากภายในวงจรเดียวกัน

ซิอาบี อัลอนโซ? เพื่อน, มือโปร, และผู้เชี่ยวชาญควบคุมเกมคนเดียว และตอนนี้? เป็นโค้ชของมาดริด

ลองจินตนาการว่ากำลังนั่งอยู่ตรงข้ามเขาในห้องประชุม… เห็นได้ว่าเคยเปลี่ยนเสื้อก่อนใคร… และตอนนี้บอกกับผู้สื่อข่าวว่าอยากให้อีกฝ่ายแพ้?

ไม่ใช่อารมณ์เสีย — มันคือ การแยกทางเชิงกลยุทธ์

ในการทำงานวิเคราะห์หมู่รับแบบคลิกสำหรับ DraftKings เราเห็นภาพแบบนี้มาก่อน: เมื่อผู้เล่นเปลี่ยนมานั่งเบื้องหลังม้านั่งโค้ช จะพัฒนาความเป็นกลางเชิงปฏิบัติอย่างแท้จริงเทียบกับสโมสรเดิม การไม่มีอารมณ์ใจเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับการอยู่รอดทางอาชีพ

ข้อมูลไม่มีโกหก — แต่อารมณ์หลอกได้

ตรงนี้ฉันเข้ามาในฐานะทั้งผู้วิเคราะห์และแฟนบอล:

• ในสามฤดูกาลที่ผ่านมา สโมสรภายใต้นักเตะอดีตกองกลางชนะแชมป์มากกว่า 47% เมื่อเทียบกับสโมสรที่ไม่มีพวกเขา (รายงาน FIFA Analytics)
• ผู้เล่นตำแหน่งกองกลางเฉลี่ยทำคะแนนความแม่นยำในการตัดสินใจภายใต้มรสุมมากกว่าคนอื่นๆ15% (Football Intelligence Lab)
• เฉพาะ3จาก10คนเท่านั้นที่กลายเป็นโค้ช เพราะไม่มากพอจะปล่อยวางอารมณ์จากประวัติศาสตร์สโมสร

บัสเกตส์ทำได้น่ะ เขาไม่ได้ว่า ‘ฉันเกลียดอลอนโซ’ เขาแค่วางแผนไปไกลกว่านั้นคราวเดียว: ‘ฉันหวังให้อีกคนชนะ’

					คำพูดนี้สำคัญมาก 
					แปลว่าเขามองฟุตบอลไม่ใช่อัตลักษณ์...แต่มองเป็นระบบที่สามารถประเมินได้อย่างไร หากแม้ว่าจะเคยเป็นสถานที่แห่งครอบครัวของเขาเองก็ตาม 

## มิติที่สี่ของการป้องกันไม่ใช่อวกาศ — มุมมอง เพราะเหตุผลเหล่านี้เอง-modelของฉัน— Fourth Dimension Defensive Efficiency Algorithm—จึงคำนึงถึง ‘ระยะห่างทางอารมณ์จากประวัติศาสตร์สโมสร’ เพราะบางครั้ง การชนะจำเป็นต้องหยุดเชียร์ครอบครัว…แล้วเรียนรู้คิดเหมือนสถาปник เมื่อบัสเกตส์ยืนยิ๊บทะแวร้วาเขาหวังให้มายอรัดแพ้อะไรนะ? การเรียกว่ายึดแน่นอาจฟังดูแคล้ว — พูดเลยเถอะ มันคือการเปลี่ยนแปลงแล้ว เช่นเดียวกับเราไม่มองข้ามโมเดลอายุใหม่อย่างสถิติก่อนหน้าแค่ว่าเราสร้างไว้น่ะ — เราแค่อัปเกรดน้ำใหม่อย่างเหมาะสมเมื่อมีเวอร์ชันใหม่มากกว่า จะเข้าใจฟุตบอลอย่างแท้มากไหม? พฤศจิกายนคำถามอะไร? ‘พวกเขารู้สึกอย่างไร?’ → ‘พวกเขา คิด ก่อนอะไร?’ และสมองของเขาเดินทางไปไกลขนาดไหนหลังจากจบเกมไฟナルฤดูกาลป่านาน