การคัดเลือกที่ถูกลืมของบรุคลิน

เวทีทร์ที่ว่างเปล่า

ฉันนั่งอยู่ในห้องคัดเลือกของเน็ตส์เมื่อคืนนี้—ไม่ใช่นักข่าว แต่เป็นผู้ที่เติบโตมากับเสียงก้าวบนพื้นไม้เก่า อากาศชื้นเหมือนฝนในยูนีฟอร์ด เดอะโนร์ธ เยาวเย็นอายุสิบแปดปีนั่งบนเก้าอี้พับได้ เขียนชื่อที่ไม่มีใครจะพูดถึงอีกแล้ว

ตัวเลขที่ยังคงครืนใจ

พวกเขาเลือก: 8, 19, 22, 26, 27, 36—not stars. not even first-round whispers. But each number? A heartbeat left unsaid in the hallway of a community that never made it to the spotlight—and yet still reaches for an upward trade.

สลิปตั๋วใบสอง

เด็กจากเบด-สตูยเดินเข้าไปในห้องคัดเลือกโดยไม่มีตัวแทน—แค่เสียงของแม่เขาสะท้อนผ่านลำโพงปรับให้เหมาะกับบทเพลงของยายจากเปอร์โตริโก

สิ่งที่พวกเขาไม่ซื้อ

มันไม่ใช่เรื่องของดาวหรือชุดแฟชั่น มันคือเรื่องของคนที่ถูกได้ยินเมื่อไม่มีใครจ้องมอง เน็ตส์ไม่แลกกับสลิปตั๋วใบใหม่ เพราะพวกเขาอยากได้ลึกกว่านั้น—พวกเขาแลกกเพราะมีคนบางแห่งอยากให้มันถูกจดจำ

ฉันไม่เขียนเรื่องเพื่อหัวข่าว ฉันเขียนมันเพราะความเงียบยังคงมีจังหวะ—และบางครั้ง มันใช้การคัดเลือกอันดับที่แปดร้อยเพียงหนึ่งเพื่อทำให้คุณเชื่อมั๊ญในเมืองแห่งความเงียบที่ไร้เสียง—but did anyway.