7 ผู้เล่นเซฟการ์ดที่ถูกละเลย

เสียงดนตรีเงียบของผู้เล่นเซฟการ์ด

ฉันดูเกมเหมือนกวีกับกระดาษเปิด—ทุกการpasses, ทุกการตัด, ทุกการเคลื่อนไหวเงียบ ฝูงชนเห็นความคล่องแคล่ว ฉันเห็นเอนโทรปีลดลง

การคำนวณสมัยใหม่ของเอ็นบีเอ

เราประเมินผู้เล่นผ่าน P(S) = ความสามารถในการทำแต้ม, 3PE = ประสิทธิภาพยิงสามแต้ม (ไม่ใช่ปริมาณ—but เวลาและระยะ), FGS = การเป็นผู้นำบนพื้นสนาม (ไอค์แบบไร้ลูก), ATR = การมีอยู่ในพื้นที่ภายใน (ความหนาแน่นของการรับลูก), DSI = ดัชนีความร่วมมือในการป้องกัน (การเคลื่อนไหวโดยไม่มีลูก) เหล่านี้ไม่ใช่สถิติ มันคือบทเพลง

เครื่องจักรที่ถูกละเลย

ฤดูกาลที่แล้ว ฉันโมเดลผู้เล่นเซฟการ์ด75+ คนจากทีมทั้ง30ทีม มีหนึ่งคนโดดเด่น: เซฟการ์ดส่วนสูง6’2” averages18นาทีต่อเกมแต่มีDSI= .82—he didn’t dunk. He didn’t flash highlights. He moved like wind between screens: cutting baseline passes before defenders could react. His team’s offense rose not from his name—but from his spatial awareness.

เพราะข้อมูลมองเห็นสิ่งที่ตาพลาดไป

การประเมินแบบดั้งเดิมให้ค่าความสูงและการตีถัง แบบจำลองของฉันให้ค่าความเร็วในการป้องกันแบบเปลี่ยนแปลง เมื่อผู้เล่นเคลื่อนโดยไม่มีลูก—เมื่อเขาอ่านพื้นสนามเหมือนดนตรีแผ่น—he becomes an engine.

ฉันเติบโตในSouth Side of Chicago: พ่อสอนฉันเรื่องความอดทน; แม่สอนฉันว่าความเงียบไม่ว่างเปล่า—มันเต็มไปด้วยรูปแบบ ในบาสเกตบอล—เช่นเดียวกับชีวิต—การเคลื่อนไหวทรงพลังที่สุด มักจะเงียบที่สุด